Kardiologia dziecięca

Aparat do badania metodą Holtera wygląda jak walkman. Przytwierdza się go do paska w talii. Odchodzi od niego 5 elektrod, które lekarz przykleja na lewej piersi, wokół serca. Wcześniej odtłuszcza ją spirytusem lub eterem. Mężczyźni muszą to miejsce wygolić.
Noszenie aparatu zwanego holterem w niczym nie może nas ograniczać. Przeciwnie, by badanie było wiarygodne, powinniśmy robić to, co zwykle. Musimy tylko prowadzić dziennik i zapisywać w nim czas posiłków, spacerów, kierowania autem i opisywać objawy (np. kołatanie serca, zawroty głowy, duszności). Jedynym odstępstwem od zajęć jest to, że z holterem nie możemy się kąpać. Zamoczenie elektrod uniemożliwiłoby wykonanie badania.
Co jakiś czas trzeba sprawdzać, czy elektrody są przyklejone do skóry i połączone z aparatem. Gdyby się odkleiły, należy je przykleić w tych samych miejscach plastrem bez opatrunku. Jeśli odłączy się przewód od holtera, musimy ponownie go wcisnąć (końcówka działa jak zatrzask).
Impulsy elektryczne, wytwarzane stale przez nasze serce, są w czasie badania zapisywane na taśmie magnetofonowej albo elektronicznie. Po upływie 24 godzin lekarz odczytuje i analizuje zapis, porównując go z prowadzonymi przez nas notatkami. Wyniki interpretuje za pomocą specjalnego programu komputerowego. Na podstawie sporządzonych wykresów może postawić precyzyjną diagnozę i rozpocząć leczenie.
Niektórzy niesłusznie obawiają się, że holter pogorszy stan ich zdrowia, zakłócając pracę serca. Nie ma nawet najmniejszego ryzyka. Badanie nie boli, jest całkowicie bezpieczne i nieinwazyjne, czyli nie narusza tkanek ciała.